«قورباغه‌های به هم چسبیده» بعد از ۳۸۰۰ سال از زیر خاک بیرون آمدند

در فرهنگ‌های باستانی آند، قورباغه‌ها نماد آب، آغاز باران و زندگی نو بودند. در ویچاما، آن‌ها به‌طور مکرر روی نقش برجسته‌ها و آثار هنری ساخته شده از آجرهای گل رس دیده می‌شوند. استخوان‌های قورباغه‌ها نیز در چیدمان‌های آیینی و در توپوها (سنجاق‌های بلند با سر پهن) به کار رفته‌اند. کشف این مجسمه منحصر به فرد از دو قورباغه، روایت‌های موجود در نقش برجسته‌های دیواری ویچاما را تقویت می‌کند.

ویچاما یک مرکز شهری فرهنگ «نورت چیکو» بود که روی تپه‌ای حدود ۷۶ متر بالاتر از سطح دریا، کمتر از یک مایل از ساحل اقیانوس آرام و مشرف به ساحل راست رودخانه هوارا قرار داشت. این شهر بین سال‌های ۱۸۰۰ تا ۱۵۰۰ پیش از میلاد شکوفا شد، با وجود آنکه در همان زمان خشکسالی‌های طولانی و مخرب، قحطی‌های متعدد ایجاد می‌کرد.

باستان‌شناسان تاکنون ۲۸ ساختمان متعلق به آن دوره، از جمله ساختمان‌های عمومی بزرگ، میدان‌ها و محله‌های مسکونی را کشف کرده‌اند. کاوش‌ها همچنین نمونه‌های کوچکی از مهارت معماری ویچاما را آشکار کرده‌اند.

دو مدل خاکی نپخته از ساختمان‌ها نیز توجه‌برانگیز است، زیرا دانش فنی برنامه‌ریزی شهری و ارزش نمادین آن‌ها را در انتقال اصول سازمان اجتماعی و قلمرویی نشان می‌دهند.