روزی که آسمان به دعای پیامبر گریست/ نخستین نماز باران چگونه خوانده شد؟

به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، ماه‌ها بود که باران از آسمان مدینه بریده بود. زمین خشک و ترک‌خورده، نخل‌ها پژمرده، و چاه‌ها کم‌آب شده بودند. بادِ داغ، غبار از بیابان می‌آورد و دل‌ها از بیم قحطی می‌لرزید. مردم، چشم امیدشان را به خانهٔ پیامبر گره زدند.

صبح یکی از روزها، جماعتی از مردم مدینه نزد پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله آمدند و گفتند: «ای رسول خدا، باران از ما دریغ شده است؛ دام‌هایمان تلف می‌شوند و کشتزارها خشکیده‌اند. برای ما از پروردگارت طلب باران کن.»

پیامبر مهربان که در چهرهٔ مردم آثار سختی و خستگی را می‌دید، فرمود:
«فردا همه به بیرون شهر بروید تا برای نزول باران نماز بگزاریم.»

صحنه‌ای ماندگار در تاریخ مدینه

فردای آن روز، مردم مدینه ــ زن و مرد، پیر و جوان ــ همراه با پیامبر به صحرای نزدیک شهر رفتند. پیامبر در حالی بیرون آمد که لباسش را از پشت به جلو برگردانده بود؛ نشانه‌ای از فروتنی و دگرگونی حال دل در برابر خدا. بر لبانش ذکر و استغفار بود و چشمانش رو به آسمان.

دو رکعت نماز خواند؛ در رکعت نخست سوره حمد و «اعلی» و در رکعت دوم سوره «غاشیه» را تلاوت کرد. پس از نماز، دستان خود را به سوی آسمان بلند کرد و با صدایی آرام ولی پرشکوه گفت:

«خدایا، ما بندگان توایم؛ گناه‌کاریم اما ناامید نیستیم.
زمین خشکیده است، رحمتت را بر ما بفرست؛
بارانی نافع و گوارا، نه ویرانگر و زیان‌آور.»

مردم همراه او به گریه افتادند و «آمین» گفتند.

آسمانِ بسته، باز شد

هنوز دعا تمام نشده بود که نسیمی خنک از سمت اُحد وزیدن گرفت.
در افق، ابرهای خاکستری جمع شدند و صدای رعد از دور شنیده شد.
ناگهان آسمان گشوده شد و بارانی نرم و پیوسته بر زمین تشنه بارید.
چهرهٔ پیامبر از شادی درخشید. لبخندی زد و فرمود:
«این رحمتی است که خدا بر شما نازل کرد. شکر خدای را به‌جای آورید.»

باران سه روز پی‌درپی بارید. چاه‌ها پر آب شد، نخل‌ها جان گرفتند و زمینِ خشک، سبز شد. مردم که با پای برهنه در کوچه‌های گل‌آلود مدینه شادمان می‌دویدند، می‌گفتند:
«این همان باران دعای محمد است.»

یادگار یک سنت نبوی

از آن روز، نماز طلب باران به‌عنوان سنتی نبوی در اسلام ماندگار شد.
نمازی دو رکعتی با نیت پاک، توبه، استغفار و حضور جمعی مردم.
سنتی که در سراسر تاریخ اسلام، هرگاه خشکسالی و قحطی روی داده، بارها تکرار شده است؛ از مدینه و دمشق گرفته تا بغداد، قاهره و تهران.

این نماز، تنها دعایی برای آب نیست؛ یادآور این حقیقت است که خداوند هم‌زمان مالک زمین، آسمان و دل‌های بندگان است.