جنگ نفتی در کارائیب

به گزارش الجزیره، همزمان، آمریکا بزرگ‌ترین نیروهای نظامی خود در منطقه طی چند دهه اخیر را در نزدیکی سواحل ونزوئلا مستقر کرده و از سپتامبر گذشته چندین عملیات علیه شناورهایی انجام داده است که ادعا می‌شود در قاچاق مواد مخدر دخیل بوده‌اند؛ عملیاتی که به کشته شدن حدود ۹۰نفر منجر شده است. با این حال، دولت ترامپ هیچ مدرکی دال بر قاچاق مواد مخدر ارائه نکرده و همین موضوع باعث شده گمانه‌زنی‌هایی مطرح شود که هدف واقعی واشنگتن کنترل نفت منطقه و فشار برای تغییر رژیم در ونزوئلا است.

میلر در شبکه ایکس نوشت: «زحمات، نوآوری و تلاش آمریکایی‌ها باعث شکل‌گیری صنعت نفت در ونزوئلا شد و مصادره این دارایی‌ها بزرگ‌ترین سرقت ثبت‌شده از سرمایه و دارایی آمریکایی‌ها بود.» او افزود: «این دارایی‌های غارت‌شده بعدا برای تامین مالی تروریسم و ورود قاتلان، مزدوران و مواد مخدر به خیابان‌های ما استفاده شده است.» (دنیای‌اقتصاد پنج‌شنبه ۲۷آذر در گزارش «محاصره دریایی کامل ونزوئلا» به تفصیل به این مساله پرداخته و اشاره کرده بود که این سخنان به ملی کردن نفت ونزوئلا در دهه۷۰ بازمی‌گردد). میلر همچنین تصویری از پست ترامپ در شبکه «تروث‌سوشیال» را منتشر کرد که در آن رئیس‌جمهور ونزوئلا را متهم به «سرقت» نفت، زمین و دیگر دارایی‌های آمریکا کرده و اعلام شده بود که دولت ونزوئلا یک «سازمان تروریستی خارجی» است و باید تمام دارایی‌های «دزدیده‌شده» فورا بازگردانده شود.

از منظر منابع، نفت ونزوئلا عمدتا در کمربند «اورینوکو» در شرق این کشور متمرکز است که حدود ۵۵هزار کیلومترمربع وسعت دارد. این کشور دارای بزرگ‌ترین ذخایر اثبات‌شده نفتی جهان است که بر اساس برآوردهای سال ۲۰۲۳ حدود ۳۰۳‌میلیارد بشکه تخمین زده شده است.  با این حال، درآمد صادرات نفتی ونزوئلا تنها کسری از گذشته است؛ در سال ۲۰۲۳ این کشور تنها ۴.۰۵میلیارد دلار نفت صادر کرد؛ رقمی بسیار پایین‌تر از عربستان سعودی (۱۸۱‌میلیارد دلار)، آمریکا (۱۲۵‌میلیارد دلار) و روسیه (۱۲۲‌میلیارد دلار). شرکت‌های آمریکایی از اوایل قرن بیستم استخراج نفت در ونزوئلا را آغاز کردند. در سال۱۹۲۲، شرکت رویال داچ‌شل ذخایر عظیم نفتی در دریاچه ماراکایبو را کشف کرد و سرمایه‌گذاری‌های آمریکا در توسعه این منابع افزایش یافت. شرکت‌هایی مانند استاندارد اویل در توسعه میادین نفتی نقش کلیدی داشتند. 

ونزوئلا یکی از بنیان‌گذاران اوپک در سال۱۹۶۰ بود. با این حال، در سال۱۹۷۶ کارلوس آندرس پرز صنعت نفت این کشور را ملی کرد و شرکت دولتی PDVSA برای مدیریت منابع نفتی تاسیس شد. پس از روی کار آمدن هوگو چاوز در سال۱۹۹۸، دارایی‌های خارجی ملی شدند و اولویت‌های سیاسی بر صادرات نفت غالب شد که به کاهش تولید و ناکارآمدی در مدیریت منجر شد.

ایالات متحده نخستین تحریم‌ها را در سال۲۰۰۵ در پاسخ به ملی شدن دارایی‌های نفتی اعمال کرد. این تحریم‌ها شامل افراد و شرکت‌های خاصی است که از دسترسی به دارایی‌ها و سیستم مالی آمریکا محروم هستند و همچنین شامل شرکت‌هایی می‌شود که بیش از ۵۰درصد مالکیت آنها به افراد تحریم‌شده تعلق دارد. تحت حکومت نیکلاس مادورو، تحریم‌ها در سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۱۹ شدت گرفت و صادرات نفت به آمریکا تقریبا متوقف شد. نفت ونزوئلا عمدتا به چین و بخشی به هند و کوبا صادر می‌شود.

از نظر حقوق بین‌الملل، آمریکا حق قانونی بر نفت ونزوئلا ندارد. اصل «حاکمیت دائمی بر منابع طبیعی» به دولت‌های مستقل اجازه می‌دهد منابع طبیعی خود را کنترل و مدیریت کنند. طبق این اصل، نفت ونزوئلا متعلق به خود کشور است و ادعای آمریکا از نظر قانونی مشروع نیست. شرکت‌های خارجی نمی‌توانند مالک کامل میادین نفتی ونزوئلا باشند. «شورون» تحت قرارداد مشترک با PDVSA درصدی از تولید نفت را دریافت می‌کند و این مدل همکاری به ونزوئلا امکان می‌دهد درآمد نفتی داشته باشد و از تحریم‌ها عبور کند. این شرکت با مجوز ویژه دولت آمریکا توانسته فعالیت خود را ادامه دهد و تولید نفت خود را از ۱۲۸هزار بشکه در روز در اکتبر به ۱۵۰هزار بشکه در ماه گذشته افزایش دهد.

منبع: دنیای اقتصاد